کاربرد نشانگرهای زیستی در پایش سلامت اکوسیستم خاک (با تأکید بر کرم های خاکی)

بسیاری از دانشمندان، مدیران، و مردم، همواره علاقه مند به پایش سلامت جمعیت ها و اکوسیستم ها هستند. این رویکرد منجر به افزایش تحقیقات مربوط به کارایی انواع نشانگرها به منظور سنجش عوامل تنش زای ناشی از آلاینده ها شده است. پایش سلامتی اکوسیستم نیازمند استفاده از مجموعه ای از نشانگرها می باشد که علاوه بر زیست شناختی بودن، باید روش مشخص داشته، جامع نگر بوده و بتواند به طور موثر در طول زمان برای ارزیابی روند و دادن هشدارهای زود هنگام، مورد استفاده قرار گیرد. در یک مدیریت موفق و مستمر اراضی، نشانه های زیستی، عناصر سازنده در ارزیابی کیفیت خاک محسوب می شوند. کرم های خاکی اغلب به عنوان نشانگرهای زیستی کیفیت خاک پیشنهاد می شوند زیرا آنها بخش مهمی از اکوسیستم خاک بوده و حضور همیشگی در خاک دارند. کرم های خاکی به دلیل نقش فوق العاده ای که در فرآیندهای زیستی، شیمیایی و فیزیکی خاک ایفا می کنند و همچنین به خاطر توزیع گسترده در انواع خاک ها، برای بسیاری از آزمون های سمیت و ارزیابی های محیطی مورد استفاده قرار گرفته اند. تجمع زیستی فلزات توسط کرم های خاکی می تواند به عنوان یک شاخص محیط زیستی برای فراهمی فلزات باشد. در این مقاله، مباحث فوق و از جمله انواع نشانگرها و کاربرد آنها در مدیریت اراضی و ارزیابی های محیط زیستی و به ویژه استفاده از کرم های خاکی به عنوان یک نشانگر زیستی کارآمد در پایش کیفیت خاک، به تفصیل مورد بررسی قرار خواهد گرفت